Zaterdag 2 april: benefietconcert in het Holstohus
Verbijstering. Ontgoocheling. Woede. Angst. Verdriet. Zorgen.
Wat gaat er door je hoofd als je op de vlucht moet. Wat gaat er door je heen als je al je spullen achter moet laten? Als je met alleen dat wat je kan dragen, wat je nog kan grijpen direct moet vertrekken? Dat waar je nog zo snel aan denkt. Foto’s van de kinderen toen ze net geboren waren. Dat oude horloge of kettinkje van je opa of oma. Wat moet je met je huisdier? Je man, vader, zoon, broer achterlatend. Waar ga je heen? Waar kan je heen? Voor hoelang? En als je terugkeert, wat tref je dan aan? Hoe ziet je toekomst eruit? Zelfs morgen lijkt al heel ver weg.
Herkenbaar. Het is voor ons Nederlanders moeilijk te bevatten. De beelden die we zien op tv kennen we van heel veel andere oorlogen. Ver weg in Jemen, Irak, Syrië. Maar nu we op het Journaal de beelden zien van mannen, vrouwen en kinderen die onze buren hadden kunnen zijn, komt het allemaal extra hard binnen. We zien kleine kinderen met een rood rugzakje die wij ook met Sinterklaas aan onze kinderen geven. Mensen die westers gekleed zijn. We zien geen beelden van stoffige wegen in steden die we alleen kennen van horen zeggen. Maar we zien steden en straten die net zo goed Zwolle of Deventer hadden kunnen zijn. Die herkenbaar zijn. Steden, wijken en flats die in puin geschoten worden. Winkelcentra, scholen, ziekenhuizen wachten hetzelfde lot. De Russische Beer heeft hondsdolheid opgelopen. Met schuim op zijn bek is hij helemaal doorgedraaid. En wij moeten als burgers lijdzaam toezien. Toezien hoe een land wordt verwoest, hoe de toekomst van kinderen in puin geschoten wordt.
Onze gastvrijheid. Maar wij kunnen wél iets doen. Ook al is het maar een druppel op de gloeiende plaat. Wij kunnen de vluchtelingen gastvrij opvangen. Hen een (tijdelijk) heenkomen geven. Een gevoel van veiligheid. Onderwijs voor de kinderen. Een moment van rust. We kunnen ze voorzien van de eerste levensbehoeften. Van die dingen die voor ons zo vanzelfsprekend zijn, dat we er niet over na hoeven te denken. De meeste basis behoeften die worden geregeld. En voor al die andere dingetjes zijn ze aangewezen op ons. Op onze gastvrijheid en op onze goedgevigheid. Denk aan iets eenvoudigs als een oplaadsnoer voor de telefoon, zodat er contact met het thuisfront onderhouden kan worden. Een voetbal. Batterijen voor de zaklantaarn of radio. Kleding en schoenen.
Benefietconcert. Op zaterdag 2 april gaan we wat doen. We gaan doen wat het minste is dat we kunnen doen. We gaan een muzikale avond beleven en daarmee geld inzamelen voor die kleine dingen voor de vluchtelingen in onze gemeente. Met de Olster Harmonie hebben we daarvoor het initiatief genomen, samen met UtHuus. Een benefietconcert, waar ook de Koninklijke Fanfare Apollo aan meedoet. En het wordt afgewisseld met 4 bandjes: Sunny Side, Louder, Srambled en Spook. Veel afwisseling en non stop. Pop, rock en nummers bekend van de Top2000. Van alles wat en voor iedereen. Volop ruimte om te dansen of om rustig te zitten en te luisteren en te kijken. Want er is genoeg om te zien en te horen. We vragen geen entree, maar vragen om een vrije gift, een donatie. Daarmee kunnen we de noodgedwongen gasten uit Oekraïne helpen. Als Olst-Wijhenaren voor hen die in onze dorpen verblijven.
Waar?: In de Theaterzaal van het Holstohus
Hoelaat?: vanaf 19:30 uur (zaal open om 19:00 uur), tot de muziek op is.